Fijn om kennis te maken. via deze column is het weliswaar een eenzijdige kennismaking, maar ik hoop gedurende dit jaar met velen van u echt kennis te maken. ik ben Wija koers en ik ben ‘digital marketeer’. zo’n 25 jaar geleden ben ik begonnen als zelfstandig ondernemer in het vak marketing. met een team van medewerkers doen we onze werkzaamheden in noord oost en midden-nederland. wij zijn gevestigd in Hoogersmilde.
Ik ben opgegroeid in agrarisch gebied. Als kind vond ik dit heel gewoon, het hoorde bij ons leven. Later als je terugkijkt wordt deze herinnering steeds waardevoller en krijgt het betekenis voor de invulling van de rest van je leven. Je begrijpt waarom je van sommige dingen verdrietig wordt en van andere dingen heel erg blij. Blij word ik bijvoorbeeld van het agrarische gebied waar ik mag wonen en werken. En van het wisselen van de seizoenen en al het boerenwerk dat daarbij hoort. Dat maakt dat ik mij thuis voel.
Roerige tijden
Maar het zijn ook roerige tijden in de agrarische sector. Een melkveehouderij in een dorp of streek is niet meer zo vanzelfsprekend als het altijd is geweest. De buren zijn lang niet altijd meer goede bekenden, de buurt- vereniging bestaat niet meer, na de gemeentelijke herindeling zijn veel lokale scholen, sportclubs etc. regionaal geworden, met andere woorden verder weg. Zelfs het lokale krantje met streeknieuws bestaat niet meer of is overgenomen door een grotere partij met minder belang in onze streek.
Bollenboeren
En dat terwijl in deze tijd binding met de streek waarin we wonen en werken van levensbelang is willen we over- leven en ons bedrijf doorgeven aan onze kinderen. Zonder binding met de omgeving waarin we werken, komt er gedoe met actiegroepen, de gemeente, buurtbewoners, de media; iedereen heeft ineens last van ons. Een van de eerste sectoren die hiermee keihard werd geconfronteerd was de bollensector. Het begon klein met mensen in de omgeving die klaagden bij de gemeente over gewasbestrijdingsmiddelen, mensen die zich niet gehoord voelden in hun beklag en actiegroepen vormden. Actiegroepen voeren actie en dat geeft dynamiek voor de pers. Met als gevolg twee keer een nare Zembla uitzending en Kamervragen in Den Haag. Wilde de sector blij- ven bestaan dan moest er een eerlijk en duidelijk verhaal verteld en gehoord worden. Een verhaal verteld door de bollenboeren. En dan moest ook het woord gewasbestrijdingsmiddelen vervangen worden door gewasbeschermingsmiddelen. Het lijkt een kleine stap maar maakt een wereld van verschil! Bij bestrijding hoort angst, bij bescherming hoort respect en perspectief. Vele handen maken licht werk. Met vele bollenboeren tezamen wordt er aan de klus gewerkt om de agrarische sector te behouden en de negatieve berichten zijn vertaald met behulp van agrimarketing, naar fleurige bollenroutes, pluktuinen, twitterberichten, facebookberichten en respectvolle verhalen in de media.
Melkveehouderij-orkest
Ook de melkveesector ondervindt momenteel omgevingsweerstand. Moeten we lijdzaam toezien dat er over ons ge- sproken wordt of gaan we zelf spreken? En als we zelf gaan spreken, hoe gaan we dat dan organiseren? Een orkest zonder afspraken en dirigent is geen orkest, maar een naar kabaal waar niemand graag naar luistert. De komende twaalf maanden wil ik graag samen met u in deze column in DOCumentje een ‘Melkveehouderij-orkest’ organiseren, zodat we een fantastisch ‘Melkvee- muziekstuk’ kunnen produceren waar onze ouders trots op zijn en onze kin- deren gelukkig van worden. Zodat onze sector nog heel lang perspectief biedt voor ons allemaal.
